حدیث بی خبران است: تو با زمانه بساز!
تاکنون به این فکر کرده اید که چرا واقعا به زندگی کردن عادت کرده ایم؟ البته شاید درستش این باشد که به آن وابسته ایم. هرچند این دو، یعنی عادت و وابستگی، اگر دو مفهوم جدا باشند، ولی ظهورشان شبیه به هم است. و خب به این معناست که چندان نمیتوان آن دو را با قطعیت از هم تمیز داد. مهم نیست. اما آن چه که مهم است، آن است که با وجود آنکه روزگار به ما سخت میگیرد، ما نمیتوانیم به آن سخت بگیریم. البته مثلا آنهایی که توی کتابفروشی، کتابهای موفقیت و استیوجابز و غیره را جستجو میکنند، درگیر همین هستند. که انگاری میخواهند با روزگار دوئل کنند. اما مگر میشود؟ از من که بپرسی، میگویم استیوجابز همانی بود که با روزگار تبانی کرد. بماند. اما هرچه که فکر میکنم بیشتر به این میرسم که ستیز با روزگار از این مقوله ها خارج است. سلطه روزگار بر ما از آن روست که درگیر آن هستیم. یا بهتر بگویم وابسته ایم. وابستگی دست ما را بند میکند. آن هم در بند روزگاری که میخواستیم با آن بستیزیم. ستیز با روزگار از جهت وابستگی، عین ساختن با آن است. بهترین راهش آن است که وابستگی را از خودمان بزداییم. میگوید: راهش آن است که دلی در گرو زلف معشوقه ای بگذاری. اما چه فایده؟ وابستگی، وابستگی است. درگیری با یک داستان عشقی هم انگاری که دست آدم را توی حنا بگذارد. از چاله درآمدیم و در چاه افتادیم. میخواستیم با روزگار ستیز کنیم، با خودمان روبرو شدیم. نه آن نیست. هرچند که میپذیرم، دلبستگی مرتبه ی بالاتری از وابستگی است، اما آن هم چندان چنگی به دل نمیزند. همان بهتر اصلا خیال ستیز با روزگار به سرمان نزند. همان بهتر که استیو جابز شویم. همان بهتر که خیلی طبیعی رفتار کنیم. عاشق شویم و بعد دلمان را بزند. درس بخوانیم و بعد دلمان را بزند. روزها کار کنیم و به موفقیت ها برسیم و شب ها در آغوش معشوقه ای بیاساییم. بگذار ستیز با روزگار سهم آنهایی باشند که در بند این و آن نیستند. اصلا انگار که کله شان بوی قورمه سبزی بدهد. به من مربوط نیست. خودشان میدانند و خودشان.
