خوشا دمی که از آن چهره، پرده برفکنم
بسم الله، الرحمن الرحیم
امروز مورخ چهارمین روز نوروز، تصمیم گرفتم که اولین پست وبلاگم را بنویسم. حالا که کلی سرم شلوغ است و باید تا چند دقیقه دیگر برای بازدید عیدانه راهی شوم، کنج خانه پدری نشسته‌ام و صدای علیرضای قربانی را بلند کرده‌ام و با کیبورد قدیمی که سنش فقط ده سال از من کمتر است، دارم این پست را تایپ می‌کنم. نمیدانم برای شما هم پیش آمده یا نه. گاهی حرفی دارید و نه میتوانید آن را بزنید و نه میتوانید در دل‌تان نگهش دارید. جنس حرف‌های من هم از همان‌هاست. البته عادت نوشتن را سال‌هاست که دارم. منتهای مراتب بیشتر روی کاغذ مینویسم‌شان و بعدها که میخوانم‌شان اصلاح‌شان می‌کنم. اما نوشتن در فضاهای عمومی، داستانش به کل متفاوت است. تنها تفاوتش هم همین بازدید عمومی است. شاید احتمال دیدن آن از جانب دیگران صفر باشد (که هست!) اما باز هم هراس خوانش ذهن شما از جانب دیگران هست. با این وجود سعی در آن دارم که خودم را برای آن آماده کنم و هراسش را به جانم بخرم و این را در کنار مابقی دغدغه های کاغذی و ارزان قرار دهم. بنابراین دیوان حافظ را مقابلم باز کرده‌ام و تسبیحم را کنارش گذاشته ام و عمامه‌ام پیچیده‌ام تا شاید با فضای جدید راحت‌تر کنار بیایم. اما نقل این حرف ها نیست. صحبت مسئولیت چند خط نوشته است که بارش را باید به دوش بکشید و این مسئولیت همان است که غالبا از آن گریزانیم. اینکه دلیلش چیست را نمیدانم یا شایدم نمی‌خواهم به آن ورود کنم، لکن منظورم دقیقا همان گریز از آن است. امثال آدم‌هایی مثل من که از همه فراری شده‌اند و به هیچ کس آرام نگرفته‌اند و از قضا به مذهب خودساخته پناه آورده‌اند همین است که نمی‌توانند خودشان را با خودشان جمع بزنند. همیشه بین خودشان و خودشان باید نارسانایی باشد تا مگر بار مسئولیت‌هاشان را سبک کنند و گاهی از دست طغیان خودشان هم که شده به آن نارسانا کناره بگیرند و شکوه کنند.
گمانم بر آن است که نوشتن های گاه به گاه این شکلی، باز هم ناشی از همان نارساناست که اینبار توانسته بر من غلبه کند و تصمیمش را بگیرد. از شما چه پنهان همیشه هم تصمیم درستی گرفته...
#والله_یحول_بین_المرء_و_قلبه
