در راه وادی مقدس...
برای منِ مذهبی، بیشترین افرادی که در جامعه برایم لذت بخش هستند، همان قشر مرفه یا نیمه مرفه کیف الهی اند. همان جماعت به اصطلاح پیرو "اسلام رحمانی". افرادی که فارغ از صبغه سیاسی شان، اهل شعر و گل و موسیقی و... اند و انگار دنیا را خیلی قشنگ تر از امثال من می بینند. هم اهل نماز اول وقت و جماعتند و هم سر و سری با معشوقه های مجازی و حقیقی دارند. روضه که میگیرند، شیخ اتوکشیده و مرتب و البته خوش صدایی برایشان روضه می خواند. سر جانمازشان عطرهای فرانسوی می زنند و عبای مرغوب روی دوششان می اندازند و تسبیح شاه مقصود و انگشترهای متنوع، زندگی شان را خوش رنگ و لعاب کرده. به قدری که هوس میکنی صبح جمعه باهاشان بروی زیارت و دم برگشت حلیم بزنی و سرشار از لذت شوی. اما باور این قشر آن است که با فرعون هم میتوان کنار آمد و در همان قصرش میشود نماز شب خواند و افطاری داد. و اصلا لزومی ندارد از وسط کاخ بی دغدغه فرعون، سر از آوارگی بیابان ها در بیاوریم و به زور گرسنگی از علف های بیابان آنقدر بخوریم که شکممان سبز شود. آخر سر هم شوهر یک زن شاغل بشویم و اجباری برویم کنار شعیب چوپان. حسب همین باور، این قشر در زندگی شان، خیلی از قشنگی های دنیا را هم قلم گرفتند. نه به واسطه آن که سخت به دست می آیند؛ نه! به سبب آنکه هرگز آن را ندیده اند و یا حتی برایش رویا پردازی هم نمی کنند. در زندگی این جماعت "وادی مقدس"ی نیست که بخواهی ادبش را رعایت کنی و پابرهنه و با شوق به آنجا روی. و این دردی است که نشناخته اندش! نمیدانم اگر به آنها بگوییم که "وادی مقدس" جایی بیرون از "کاخ فرعونی" است، حاضرند به خاطرش ریسک کنند یا نه؟
من اگر باشم، بعید است که چنین ریسکی کنم! "ماهی سیاه کوچولو" بودن، چندان راحت نیست...
