دوستت دارم ای امید محال
پدر بیامرز، صدامو میشنوی؟ دارم با تو صحبت میکنم. عین بچه ها رفتار میکنی. من که مامانت نیستم. دستتو ول کنم ولی تو دلم بخوام که برگردی. من اگه برم، دیگه به گرد پامم نمیرسی. فروغ میگه که همه زنها این طورین. دیوونن. نمیفهمن اگه بذارن بره، باس بشینن غصه بخورن تا پیشونیشون چروک بیفته. یعنی همقد تمام روزگار دلبری‌ت. اصلا بذار بشه، چه اهمیتی داره؟ اونوقت میخوای به کی بگی؟ واسه کی ناز کنی؟ حالا یکی مث من هست که وقتی ژولیده پولیده میاد، سیگارشو میکشه، مسواک میزنه، یه چایی میخوره، میشینه تا زلفتو باز کنی، صبر میکنه تا نگاش کنی حتی ازت میخواد که دلبرانه بنگری... خب حالا اینا که خیاله. فعلا تویی و آینده مزخرف و مبهمت. همین ابهام، ضعیفت میکنه. تو نمیتونی باهاش کنار بیای. غرورتو میگم. اون خیلی قوی تر از اونیه که بخوای باهاش دربیفتی. یه جوری برات سناریو چیده که انگار اگر بیای ببینیم همو، دنیا به آخر میرسه. نه جونم. این جورایام که میگه نیست. خالی میبنده که خودشو حفظ کنه. آخرش هم گند میزنه به تمام واقعیت زندگیت. دیشب به فروغ گفتم بیاد بریم آذر دوباره با هم شعر بخونیم. یعنی اون میخونه من گوش میدم. حیف که دیگه از مد افتاده. وگرنه میشد رقیب عشقی تو. من که ندیده عاشقش شدم. تو هم که شعر خوندن بلد نیستی. اگه خونده بودی میفهمیدی چی میگم. گفتم یه چایی برام بیاره با یه خوانسار، منتظر بودم تا بیاره. فروغ تا دید همون جور تکیه دادم به پشتی و فرو رفتم تو خودم، برگشت گفت چته؟ گفتم فکرش از سرم نمیره. نمیدونم هنوز باید اصرار کنم یا ول کنم برم دنبال زندگیم؟ انگاری که ناراحتش کرده باشم. رفت تو فکر. لابد تو خاطراتش دنبال کسی میگشت. یه سیگار روشن کرد و پک اول رو خیلی محکم بهش زد. داشت با چین دامنش ور میرفت، خوند:
آه... هرگز گمان مبر که دلم
با زبانم رفیق و همراهست
هرچه گفتم، دروغ بود دروغ
کی ترا گفتم آنچه دلخواهست؟
شاید این را شنیده ای که زنان
در دل "آری" و "نه" به لب دارند
ضعف خود را عیان نمیسازند
رازدار و خموش و مکارند
آه من هم زنم، زنی که دلش
در هوای تو میزند پروبال
دوستت دارم ای خیال لطیف
دوستت دارم ای امید محال
